Tá ið vit børn, sitandi á einum bonki, hoyrdu frásagnir av hesum slag-meðan skýmingin legðist-kom yvir okkum ein kensla, sum hýsti eini mótsøgn. tí á annan bógvin vóru okkara hjørturætt sum kavi kreymar, men á hin bógvin sótu vit sum undir lestri. Ósæddar verur livnaðu upp undir stólum og borðum og vildu tríva eftir okkum. Og endin var, at vit drógu beinini upp á bonkin og sótu og lýddu á, rúnarbundin og við glógvandi eygum.